Psychosociale interventies voor slachtoffers van verkrachting en aanranding die tijdens de volwassenheid zijn ervaren, zijn effectief gebleken bij het verminderen van symptomen van posttraumatische stressstoornis (PTSS) en depressieve symptomen. Deze interventies verhogen het risico op uitval van de behandeling of bijwerkingen niet. Er is echter behoefte aan verder onderzoek naar de specifieke soorten interventies en hun effecten op verschillende subpopulaties van slachtoffers, zo blijkt uit een nieuwe Cochrane review.

De bipolaire stoornis is een complexe psychiatrische aandoening die wordt gekenmerkt door extreme stemmingswisselingen. Patiënten ervaren periodes van intense manie, waarin ze overmatig energiek en opgewonden zijn, gevolgd door episodes van diepe depressie, waarin ze zich hopeloos en uitgeput voelen. Deze cyclische aard van de stoornis kan het dagelijks functioneren ernstig verstoren en de kwaliteit van leven aanzienlijk beïnvloeden. Een van de belangrijkste pijlers van de behandeling zijn psychofarmaca die specifiek zijn ontwikkeld om de stemming te stabiliseren en de frequentie en intensiteit van manische en depressieve episodes te verminderen.

In deze cohortstudie is het risico op manie/hypomanie onderzocht bij kinderen en adolescenten met unipolaire depressie die werden behandeld met antidepressiva. Uit het onderzoek kwamen geen significante verschillen naar voren in het risico op manie/hypomanie tussen patiënten die met antidepressiva werden behandeld en degenen die niet werden behandeld. Het risico was in beide groepen vergelijkbaar na 12 weken, waarbij er pas na 52 weken een klein risicoverschil werd waargenomen. Bepaalde patiëntkenmerken, zoals ziekenhuisopnames, bipolaire stoornis bij de ouders en het gebruik van antipsychotica en anti-epileptica, gingen gepaard met een verhoogd risico op manie/hypomanie na twaalf weken.

In een systematische PRISMA-review zijn de mentaliserende capaciteiten van verpleegkundigen in de geestelijke gezondheidszorg onderzocht. Mentaliseren verwijst naar het vermogen om zowel het eigen gedrag als het gedrag van anderen te begrijpen in termen van mentale toestanden, zoals verlangens, gevoelens en overtuigingen. Het doel van deze review is om inzicht te krijgen in de factoren die geassocieerd zijn met de mentaliserende capaciteiten van zorgprofessionals en de effectiviteit van interventieprogramma's om deze capaciteiten te verbeteren.