De redenen achter een latere of gemiste diagnose van ADHD bij jongeren

In een nieuwe studie, uitgevoerd door Barclay et al. (2024), zijn de redenen geïdentificeerd achter een latere of gemiste diagnose van ADHD bij jongeren.

Leerdoelen

1. Je begrijpt de belangrijkste factoren die bijdragen aan een latere of gemiste diagnose van ADHD bij jongeren.
2. Je kunt de implicaties van deze factoren voor de klinische praktijk en beleid identificeren.
3. Je bent op de hoogte van de noodzaak van gerichte interventies om de timing van ADHD-diagnoses te verbeteren.

Introductie

ADHD is een van de meest voorkomende neuro-ontwikkelingsstoornissen bij kinderen en adolescenten, met een geschatte prevalentie van ongeveer 5-7% wereldwijd. Vroege diagnose en interventie zijn cruciaal voor het verbeteren van de uitkomsten voor individuen met ADHD. Echter, veel jongeren ontvangen een diagnose later dan nodig of helemaal niet, wat kan leiden tot aanzienlijke negatieve gevolgen voor hun academische, sociale en emotionele ontwikkeling.

De gevolgen van gemiste of vertraagde ADHD-diagnoses kunnen aanzienlijk zijn, wat van invloed is op onderwijsprestaties en psychosociale functioneren. Kinderen met ADHD hebben een hoger risico op het ontwikkelen van bijkomende psychische problemen, zoals angst en depressie, die kunnen ontstaan als gevolg van onopgespoorde ADHD (Rajagopal et al., 2021). Bovendien geven recente studies aan dat jongeren met een diagnose van ADHD een verhoogd risico hebben op toekomstige agressie en regeloverschrijdend gedrag (Zhang et al., 2021). Daarom zijn vroege detectie en proactief beheer van ADHD-symptomen essentieel, niet alleen voor het verbeteren van individuele resultaten, maar ook voor het voorkomen van langetermijnpsychosociale moeilijkheden.

De studie van Barclay et al. onderzocht de redenen achter de vertragingen en gemiste diagnoses door middel van een populatiecohortstudie. De auteurs richten zich op verschillende factoren, waaronder demografische variabelen, gezondheidszorgtoegang, en percepties van ouders en zorgverleners.

Methoden

Barclay et al. gebruikten een populatiecohortstudie om de redenen achter latere of gemiste diagnoses van ADHD bij jongeren te onderzoeken. De studie omvatte een grote steekproef van jongeren in het Verenigd Koninkrijk, waarbij gegevens werden verzameld over demografische variabelen, gezondheidszorgtoegang, en percepties van ouders en zorgverleners.

Deelnemers werden gevolgd over een periode van vijf jaar, waarbij periodieke beoordelingen werden uitgevoerd om de aanwezigheid van ADHD-symptomen en de timing van diagnoses te bepalen. De auteurs gebruikten gestructureerde interviews en vragenlijsten om gegevens te verzamelen, en statistische analyses werden uitgevoerd om de relaties tussen verschillende factoren en de timing van diagnoses te onderzoeken.

Resultaten

De resultaten van de studie toonden aan dat verschillende factoren bijdragen aan een latere of gemiste diagnose van ADHD bij jongeren. Enkele van de belangrijkste bevindingen zijn:

1. Sociaaleconomische status: Jongeren uit lagere sociaaleconomische groepen hadden een grotere kans op een latere diagnose.
2. Etniciteit: Kinderen uit etnische minderheidsgroepen werden vaker later gediagnosticeerd dan hun blanke tegenhangers.
3. Gezondheidszorgtoegang: Beperkte toegang tot gezondheidszorg, inclusief gebrek aan toegang tot gespecialiseerde ADHD-diensten, was een significante barrière.
4. Percepties van ouders en zorgverleners: Misvattingen over ADHD en de stigma’s die eraan verbonden zijn, speelden een cruciale rol in het uitstellen van diagnoses.

De auteurs vonden ook dat interventies gericht op het verbeteren van de gezondheidszorgtoegang en het onderwijzen van ouders en zorgverleners over ADHD de timing van diagnoses konden verbeteren.

Discussie

De bevindingen van Barclay et al. benadrukken de complexiteit van het diagnostische proces voor ADHD bij jongeren. De studie toont aan dat een combinatie van sociaaleconomische, etnische en perceptuele factoren bijdraagt aan latere of gemiste diagnoses. Deze resultaten zijn consistent met eerdere onderzoeken die de invloed van deze variabelen hebben gedocumenteerd.

Een belangrijke implicatie van deze studie is de noodzaak van gerichte interventies om de gezondheidszorgtoegang te verbeteren en de percepties van ouders en zorgverleners te veranderen. Educatieve programma’s en bewustmakingscampagnes kunnen helpen om de kennis over ADHD te vergroten en de stigma’s te verminderen, wat op zijn beurt kan leiden tot vroegere en nauwkeurigere diagnoses.

Peer-review

De studie van Barclay et al. is een waardevolle bijdrage aan het veld van ADHD-onderzoek. De auteurs hebben een robuuste methodologie gebruikt, inclusief een grote en diverse steekproef, en uitgebreide gegevensverzameling. De resultaten zijn goed onderbouwd en bieden inzicht in de factoren die bijdragen aan latere of gemiste diagnoses van ADHD bij jongeren.

Echter, er zijn enkele beperkingen die moeten worden opgemerkt. Ten eerste is de studie uitgevoerd in het Verenigd Koninkrijk, wat de generaliseerbaarheid van de resultaten naar andere landen kan beperken. Ten tweede hebben de auteurs zich voornamelijk gericht op percepties van ouders en zorgverleners, terwijl andere factoren, zoals schoolomgevingen en beleid, ook een rol kunnen spelen. Toekomstig onderzoek zou deze aspecten kunnen onderzoeken om een meer holistisch begrip te krijgen van de diagnostische barrières.

Referentie

Barclay, I., Sayal, K., Ford, T., John, A., Taylor, M. J., Thapar, A., Langley, K., & Martin, J. (2024). Investigating the reasons behind a later or missed diagnosis of attention-deficit/hyperactivity disorder in young people: A population cohort study. JCPP Advances, e12301. https://doi.org/10.1002/jcv2.12301

Rajagopal, V., Duan, J., Vilar‐Ribó, L., Grove, J., Zayats, T., Ramos‐Quiroga, J., … & Demontis, D. (2021). Differences in the genetic architecture of common and rare variants in childhood, persistent and late-diagnosed attention deficit hyperactivity disorder.. https://doi.org/10.1101/2021.08.06.21261679

Zhang, S., Lefmann, T., Lee, N., & Fisher, A. (2021). Ecological contexts of youth antisocial behaviors: a longitudinal perspective. Aggressive Behavior, 47(3), 364-374. https://doi.org/10.1002/ab.21954